افرادی که تا سالیان نه چندان دور، سنگ برخی روحانیون معزز را به سینه می زدند و ایشان را "مصباح روحانیت" قلمداد می کردند، در اختلاف نظر با ایشان پیرامون معرفی نامزد اصلح، ماهیت مزورانه خویش را عیان نمودند وهتاکی به این عالم‌جلیل‌القدر راجایزدانستند!

خداوند سبحان در مصحف قرآن نیز افرادی که به خوشآمد خود، درباره احکام الهی تبعیض قائل می شوند را اینگونه تشریح می کند: «أَفَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْکِتَبِ وَ تَکْفُرُونَ بِبَعْض فَمَا جَزَاءُ مَن یَفْعَلُ ذَلِک مِنکمْ إِلا خِزْیٌ فی الْحَیَوةِ الدُّنْیَا وَ یَوْمَ الْقِیَمَةِ یُرَدُّونَ إِلی أَشدِّ الْعَذَابِ وَ مَا اللَّهُ بِغَفِل عَمَّا تَعْمَلُونَ» / آیه 85 از سوره بقره
«آیا به بعضی از دستورات کتاب آسمانی ایمان می آورید و به بعضی کافر می شوید؟! برای کسی که این عمل را انجام دهد جز رسوائی در این جهان و بازگشت به شدیدترین عذابها در روز رستاخیز، چیز دیگری نخواهد بود، و خداوند از اعمال شما غافل نیست.»

در زمانه امروزی نیز چه بسا افرادی هستند که تا زمانی که رأی و نظر بزرگان را باب میل و انتفاع خویش ببینند از ایشان حمایت می کنند و به محض آنکه کوچکترین خطری منافعشان را با تهدید مواجه کند، در برابر همان بزرگی که تا دیروز برایش گریبان می دریدند، جبهه گیری کرده و ایشان را مستحق هرگونه تهمت و افترا و ناسزا می دانند.

پس از حماسه سوم تیر 84 بسیار بودند افرادی که علیرغم اختلافات عقیدتی پرشمار با جناح و طرفداران نامزد پیروز در انتخابات نهم ریاست جمهوری، به طمع بدست آوردن غنیمت، به گرد ایشان آمدند و همچون سربازان گریخته جناح شکست خورده، بانگ "انا دخیل" سر دادند.

در همین زمان بود که بسیاری از این افراد نیز به دلیل مشابهت های سیاسی فراوان میان دولت منتخب 84 و گفتمان آیت الله مصباح یزدی، سعی داشتند تا به هر نحوی از انحا خود را در حلقه نزدیک اصحاب آیت الله جای دهند و بدین تزتیب سهم بیشتری از غنائم را طلب کنند که این حربه با هوشمندی و درایت بی نظیر علامه مصباح یزدی ناکام ماند و اعمال منافقانه چنین افرادی راه به جایی نبرد و در همان بدو امر ناکام ماند.

از آنجا بود که همین عده قلیل، بذر کینه نسبت به علامه را در دل کاشتند و مترصد فرصتی برای انتقام از ایشان بودند.

و سرانجام پس از گذشت 8 سال، این فرصت در خرداد 92 مهیا شد و مجال انتقام فراهم آمد و دمل های چرکین حقد و حسد سرباز کرد و لجن پراکنی ها آغاز گردید.

در چنین شرایطی بود که آیت الله در کمال آرامش، این دست عقده گشایی ها را نیکو پاسخ گفتند: «هرچند آدمی دوست دارد همگان به او احترام بگذارند، هرچند تحمل ملامت و ناسزا مخصوصا از دوستان آسان نیست، اما قرآن فرموده است «لایخافون لومه لائم». بله، اگر وظیفه‌ای نباشد، انسان خود را در معرض فحشها و تهمت‌ها و ملامت‌ها قرار نمی‌دهد اما اگر وظیفه‌ای را احساس نمود، باید به تکلیف عمل کند. ملاک تکلیف، نتیجه روشن نیست، بلکه ملاک تکلیف، شناخت آن از راه عقل و شرع است، ولو اینکه عملا نتیجه دلخواه از آن حاصل نشود.»

آری دوستان واقعی در مواقع شکست و سختی و اضطرار از دوستان قلابی تمییز داده می شوند چراکه سرند جداسازی دوست از دشمن، پایبندی افراد در شرایط سخت خواهد بود وگرنه "مگسان به گرد شیرینی بسیارند"!