وفات دکتر شریعتی و شدت گرفتن اختلاف هواداران
پس از وفات دکتر شریعتی، مسئله صورت دیگری به خود گرفت. برخی می‌خواستند از شخصیت و آثار وی به نفع خود و علیه روحانیت استفاده کنند و رژیم شاه نیز برای تضعیف نهضت امام خمینی(ره) از این سیاست حمایت می‌کرد. در اینجا وظیفه استاد مطهری چیز دیگری بود. البته علامه طباطبایی(ره) نیز در پاسخ به سؤالی که از ایشان شده بود، درباره آثار آن مرحوم اظهارنظر کردند و در پاسخ به سؤال دیگری درباره آن اظهارنظر، چنین ابراز عقیده فرمودند: نظر اینجانب تنها به اشتباه بودن مطالب است نه به چیز دیگر. همان طور که اطلاع دارید من هرگز در اینگونه موضوعات مداخله نکرده و نمی‌کنم. علت اینکه آن تذکر را لازم دانستم این است که بسیاری از نوشته‌های ایشان با مبانی و اصول معارف اسلامی یعنی با گرامی‌ترین سرمایه معنوی ما که سعادت دنیا و آخرت ما بسته به آن است سازگار نیست و از طرف دیگر آن نوشته‌ها در میان طبقات مختلف رواج کامل یافته است. لهذا لازم بود تذکر داده شود تا همه آن نوشته‌ها تأیید شده تلقی نشودو ضمناً افراد ذی‌صلاحیت به نقد علمی و منطقی بپردازند.
اینکه نوشته‌اید خود مشارالیه اخیراً به اشتباهات خود پی برده بود و گروهی در حال حاضر مشغول اصلاح آنها هستند موجب مسرت من شد و امیدوارم جبران مافات بشود.
لازم است تذکر بدهم هر کس که در مقام نقد اینگونه نوشته‌ها – که متأسفانه اشتباه و نظایر فراوان دارد و رو به تزاید است – برآید اولاً باید مستدلاً وارد شود و به گفتن اینکه «صحیح نیست» اکتفا نکند و ثانیاً ادب اسلامی را که دعوت با حکمت و موعظه حسنه و جدال به نحو احسن است رعایت نماید و از هرگونه اهانت و بدگویی به اشخاص اجتناب ورزد و اساساً کسی که منطق دارد به حربه‌ای دیگر متوسل نمی‌شود.
ضمناً به همه برادرانی که دست‌اندرکار تحقیق در مسائل اسلامی هستند یادآوری می‌کنم که توجه به اختلاف بنیادی جهان‌بینی‌های دیگر امری ضروری است. شباهت‌های ظاهری میان نتایج حاصل از برخی مطالعات اسلامی با مطالعات غربی نباید ما را از مباینت‌های اصولی بازدارد و به روح و جوهر اصلی بینش اسلامی لطمه وارد آورد.
ادامه مطلب...
برچسب ها :
مذهبی , سیاسی و نظامی , اجتماعی ,
توسط : 
افرادی که تا سالیان نه چندان دور، سنگ برخی روحانیون معزز را به سینه می زدند و ایشان را "مصباح روحانیت" قلمداد می کردند، در اختلاف نظر با ایشان پیرامون معرفی نامزد اصلح، ماهیت مزورانه خویش را عیان نمودند وهتاکی به این عالم‌جلیل‌القدر راجایزدانستند!
